Um miðjan oktober síðsta ár, fóru eg og Brandur so spent í skannaran at síggja lítla undrið, sum alsamt vaks innan í mær. Eg var komin góðar 20 vikur, og talan var um “misdannelsesscanning”, sum verður bjóðað barnakonum her í Danmark. Vit vóru spent. Hetta fór at vera ein serlig løta, tí Brandur hevði ikki verið við til fyrru skanningina.
Løtan var serlig. At síggja barnið fekk okkara kærleika fyri tí at vaksa. Kærleikin gjørdist djypri. Alt sá eisini gott út. Barnið varð kannað út í æsir. Vit fingu at vita, at neyðugt var at bíða við at kanna beinini til síðst, av tí at barnið hevði beinini í einari óhepnari støðu. So áðrenn vórðu hjarta, bløðra o.a. kannað. Tað var nakað heilt serligt at síggja hjartað banka. Hjartaslátturin var góður, søgdu tey. Hini gøgnini, sum vórðu kannað, vóru eisini góð. Myrkur skíggi lá á bløðruni. Vit fingu at vita, at hetta var gott, tí tað merkti, at barnið var farið at svølgja fosturvatn, sum síðani fór víðari gjøgnum kroppin. Vit fegnaðust, tí vit sóu, at okkara barn var væl skapt. Tá ið einki annað var eftir, varð aftur byrjað at kanna beinini. Støðan varð tann sama. Eg mátti upp at hoppa og svinga, soleiðis at starvssfólkini fingu eina betri støðu. Einki batti. Stillisliga fingu starvssfólkini á stovuni lirka eitt annað starvsfólk inn í stovuna. Mín illgruni vaks. Mundi tað nú vera tað, sum eg helt? Eg lat sum einki, men fekk stutt eftir staðfest, at so var.
Hetta er brot av grein, sum eg í juni legði út á Facebook. Les alla greinina her.